Wiara to zawierzenie.

Podczas tych rekolekcji (ONŻ Ist) bardzo silnie przekonałam się, że wiara to nie emocje, uczucia, które przecież przemijają, ale wiara to ZAWIERZENIE, to uznanie, że Jezus wie lepiej, co jest dla mnie dobre.  Cieszę, że nie przeżyłam tych rekolekcji czysto emocjonalnie, a bardziej świadomie – by móc wybierać Chrystusa w codziennych sytuacjach. Nie „walnął piorun” – Bóg powoli przemieniał moje serce, „dostrajał” je do Swojego Serca, bym mogła swoim postępowaniem wyznawać: „Jezus jest Panem”. Widać Chrystus przez tę oazę chciał mi powiedzieć: „Tyśka, zobacz, w których miejscach w twoim życiu jeszcze Mnie nie dopuszczasz do głosu. Musisz zacząć ŻYĆ wiarą, a nie tylko ją wyznawać.”
Bardzo się cieszę, że mogłam przeżyć te rekolekcje. Wprawdzie były one dla mnie ciężkie i, trzeba przyznać, wyczerpujące psychicznie, ale mam nadzieję, że również bardzo owocne. Bo przecież „ci, którzy we łzach sieją, żąć będą w radości”. [PS 126,5] Najlepszym podsumowaniem tego, co przeżyłam podczas tych rekolekcji, są słowa Psalmu 116, więc nimi właśnie zakończę: Alleluja.  Miłuję Pana, albowiem usłyszał  głos mego błagania,  bo ucha swego nakłonił ku mnie w dniu, w którym wołałem.

Tysia