Kryteria przynależności do Ruchu Światło-Życie

Wstęp
Ogólne kryteria przynależności do Ruchu
Kryteria przynależności do Ruchu Światło - Życie
Zakończenie

Nadzwyczajna Kongregacja Odpowiedzialnych Ruchu Światło - Życie (NKO) podjęła uchwałę zobowiązującą Centralną Diakonię Moderacji Ruchu do określenia kryteriów przynależności do Ruchu. NKO wskazała ogólnie na dwa podstawowe kryteria przynależności:

- uznawanie ogólnych zasad duchowości Ruchu Światło - Życie,
- trwanie w jedności z Moderatorem Diecezjalnym i Moderatorem Ruchu.

CDMR przyjęła jaka tekst źródłowy dla swojej pracy Deklarację III KKO Ruchu Światło - Życie w sprawie kryteriów przynależności do Ruchu. W przedstawionych obecnie kryteriach przynależności do Ruchu Światło-Życie zachowano podział kryteriów na ogólne i szczegółowe, odnoszące się konkretnie do Ruchu Światło-Życie. Część pierwsza (dotycząca kryteriów ogólnych) została przyjęta bez zmian, a drugą (zawierająca kryteria szczegółowe) dostosowano do aktualnej sytuacji Ruchu (zdania w całości wzięte z Deklaracji III KKO w tej części zaznaczono kursywą). Do opracowania postanowiono dołączyć również Wstęp z tejże Deklaracji.

Brak wyraźnych odniesień Deklaracji do duchowości Ruchu rozstrzygnęliśmy przez wskazanie na udostępnione teksty, w których Ojciec Założyciel niezmiennie mówi o duchowości, tj. projekty statutów: Międzynarodowej Diakonii Ewangelizacji Światło - Życie (Carlsberg 1983), Unii Kapłanów Chrystusa Sługi (1980), Centralnej Diakonii Jedności (1980).

Intensywny rozwój Ruchu Światło - Życie, nie tyle w aspekcie ilościowym i zewnętrznym, ile w aspekcie wewnętrznym rozumianym jako rozwój koncepcji programu formacyjnego i metod oraz otwieranie się na nowe inspiracje Ducha Świętego sprawia że określenie kryteriów przynależności do Ruchu staje się sprawą konieczną i naglącą. Stwierdzamy bowiem, że nie wszystkie środowiska związane z Ruchem są dostatecznie otwarte na nowe inspiracje przyjmowane i przekazywane przez ośrodki centralne, pozostając tym samym na etapie rozwoju, w którym Ruch już nie może rozpoznać swojej tożsamości. Są też tacy, którzy po zetknięciu się z Ruchem oazowym przejęli od niego różne inspiracje w dziedzinie treści, ducha i metod, ożywiając nimi swoje dotychczasowe środowiska, w których żyją i działają. Jest to zjawisko samo w sobie pozytywne, ale nie zawsze jest to równoznaczne z zaakceptowaniem całego charyzmatu Ruchu i nie zawsze uprawnia do występowania w jego imieniu, z pozycji członkostwa uczestnictwa w nim.

Z powyższych względów na III KKO Ruchu, odbytej w Niepokalanowie w dniach od 3 do 5 III 1978 roku, postanowiono podjąć pierwszą próbę określenia kryteriów przynależności do Ruchu, jakie się nasuwają na obecnym etapie rozwoju jego świadomości.

To określenie kryteriów przynależności od Ruchu nie ma mieć wydźwięku negatywnego; nie chodzi o stwierdzenie, kto do Ruchu nie należy, ale ma stanowić wezwanie da pełniejszego włączenia się do charyzmatu Ruchu. Wezwanie to ma być skierowane do dwóch powyżej wymienionych kategorii ludzi związanych z Ruchem, z równoczesnym pełnym uznaniem prawa z każdego do pójścia drogą własnego powołania i charyzmatu oraz do przyjęcia przez kontakty z Ruchem Światło - Życie tych wartości oraz inspiracji, które mu odpowiadają i które są mu potrzebne.

Kryteria przynależności do Ruchu Światło-Życie zostaną przedstawione w tej deklaracji w dwóch częściach. Część pierwsza przedstawi kryteria ogólne, wynikające z samej istoty każdego ruchu natury charyzmatycznej, część druga kryteria szczegółowe, dotyczące konkretnie naszego Ruchu Światło-Życie.

 

l. Mówiąc o przynależności do Ruchu, który jest pewną rzeczywistością duchową, osobową í między osobową, mając także wtórnie swoją stronę zewnętrzną, społeczną i organizacyjną, należy stale mieć na uwadze, że Ruch nie jest organizacją lub stowarzyszeniem powstałym na podstawie prawnego statutu, którego zaakceptowanie w formie dwustronnej umowy decyduje o członkostwie. Przynależność do Ruchu nie jest sprawą zewnętrznej deklaracji. Decyduje o niej pewien osiągnięty stopień uczestnictwa we wspólnych wartościach i odpowiedzialności za ich realizację, dostrzegalny zewnętrznie i możliwy do zweryfikowania we wspólnocie.

2. Mając na uwadze miejsce w Ruchu w ramach rzeczywistości nadprzyrodzonej, jaką jest lud Nowego Przymierza i Kościół, należy mówić o uczestnictwie w charyzmacie, w rozumieniu szczególnego, od Ducha Świętego pochodzącego daru i powołania do służby w Kościele - jako podstawowym kryterium przynależności do Ruchu. Przez uczestnictwo zaś należy rozumieć z jednej strony otwarcie się na przyjęcie charyzmatu i jego akceptację, a z drugiej strony zaangażowanie się w jego realizację na drodze służenia nim we wspólnocie Kościoła.

3. Uczestnictwo w znaczeniu ukazanym powyżej, jest w swojej najgłębszej istocie przejawem i owocem Ducha Świętego w nas; On uzdalnia nas do wewnętrznego przylgnięcia umysłem, wolą i uczuciem do charyzmatu Ruchu, przeżywanego jako wartość oraz do przeżywania wszystkich spraw związanych z realizacją charyzmatu w kategoriach "my", czyli łącznie ze wszystkimi będącymi na tej samej drodze. Uczestnictwo, określone w Nowym Testamencie słowem "Koinonia" ("Abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami"; 1 J 1-1,3) jest więc w gruncie rzeczy tym samym, co "jedność w Duchu Świętym".

4. Chociaż uczestnictwo, z którego wynika przynależność do Ruchu, jest w swoim źródle rzeczywistością nadprzyrodzoną i niewidzialną, równoznaczną z tajemnicą obecności Ducha Świętego w nas, to jednak są pewne zewnętrzne oznaki tego uczestnictwa. Można je w sposób nie budzący wątpliwości rozpoznać we wspólnocie tych, którzy mają współuczestnictwo w charyzmacie Ruchu. Oznaki te, to budzące zapał i zaangażowanie głębokie przekonanie o słuszności sprawy podejmowanej przez Ruch, świadomość obdarowania przez Ducha Świętego, wiara w obecność i kierownictwo Chrystusa w danym dziele, postawa uległości i gotowości wzajemnej służby, pozytywne wartościowanie trudności jako doświadczeń dopuszczanych przez Boga, radość itp. Chociaż powyższe i podobne kryteria przynależności do Ruchu nie zawsze dadzą się formalnie stwierdzić, to konkretne wspólnoty Ruchu zwykle nie mają trudności z rozpoznaniem, kto faktycznie wewnętrznie uczestniczy, a kto - wbrew zewnętrznym deklaracjom - pozostaje na zewnątrz poza uczestnictwem.

5. Z powyższego wynika, że sąd o przynależności do Ruchu może wydać ostatecznie konkretna wspólnota, będąca częścią i wyrazem Ruchu. Wspólnota laka z kolei sama musi pozostawać w jedności z innymi wspólnotami i z całością Ruchu, i sama musi być poddana osądowi innych wspólnot, odnośnie swego uczestnictwa w charyzmacie Ruchu i pozostawania "w jedności Ducha Świętego". Każdy ruch o charakterze wspólnotowym, pragnący być jedną z form urzeczywistniania się Kościoła i bazujący na świadomości charyzmatu Ducha Świętego musi mieć prawo do "chrztu", czyli do in-komunikacji oraz eks-komunikacji, tzn. do włączenia i do wyłączenia ze swojej wspólnoty. In-komunikacja, którą tu przenośnie nazywamy "chrztem", polega na duchowym "zanurzeniu się " - w postawie otwartej i akceptującej - pewnej rzeczywistości przychodzącej z zewnątrz, którą w tym wypadku stanowi charyzmat Ruchu, rozumiany jako pewna całość elementów należących do jego istoty, wyznaczających jego specyfikę i powołanie. Eks-komunikacja polega na stwierdzeniu, że kto ze względu na brak pełnej akceptacji charyzmatu Ruchu, względnie wnoszenia elementów w stosunku do niego obcych, nie mieszczących się w jego organicznej całości, nie należy do ruchu.

6. Przynależność do Ruchu wynikająca z partycypacji w jego charyzmacie, wyraża się i realizuje w jedności, którą można bliżej określić jako "jedność asymilacji" i "jedność krążenia". "Jedność asymilacji polega na włączeniu się do procesu formacyjnego Ruchu, w ramach którego realizowany jest określony program formacyjny. Program ten, przewiduje pewne okresy czy stopnie formacyjne, przekazujący treści, ujęte w określonych schematach czy symbolach oraz zmierzający do wyrobienia pewnych postaw, jest narzędziem przekazu charyzmatu Ruchu. Każdy ruch musi posiadać swój konkretny system i program formacyjny, domagający się przyjęcia go w postawie otwartej i w duchu posłuszeństwa, albowiem warunkuje to właściwą asymilację charyzmatu ruchu. Doświadczenie wykazuje, że do takiej postawy przywiązana jest łaska partycypacji w charyzmacie ruchu. Natomiast postawa krytyczna wobec programu, uzasadniona o tyle, że zawsze można znaleźć możliwości doskonalsze od konkretnej propozycji, faktycznie zamyka drogę do uczestnictwa w proponowanych przez ruch wartościach.

7. "Jedność krążenia" polega na realizacji powołania i służby wynikającej z charyzmatu ruchu, w żywej i w stałej łączności z innymi członkami i wspólnotami ruchu, oraz z całym ruchem reprezentowanym przez ośrodki centralne. Wyrazem tej łączności jest uczestnictwo w różnego rodzaju zgromadzeniach, wzajemne ubogacanie się świadectwem, dzielenie się swoimi osiągnięciami i trudnościami, spontaniczna, wzajemna modlitwa wstawiennicza itp. W ten sposób trwa w ruchu "krążenie życia", które świadczy o jego żywotności i właściwym rozwoju. W tym dzieleniu wyraża się bowiem w konkretnej formie miłość, która zawsze jest komunikowana. "Zablokowanie krążenia" natomiast w żywym organizmie ruchu, wynikające z braku zaufania i obojętności w odniesieniu do innych, jest przyczynę chorób i zakłócenia właściwego rozwoju. O przynależności do ruchu nie decyduje więc zewnętrzne przyjęcie pewnych elementów programu czy metod działania, ale tkwienie w żywym nurcie jego tradycji i rozwoju. Nie wystarczy jedność źródła inspiracji i jedność celu, ale konieczna jest jeszcze jedność "strumienia nośnego", jedność wspólnej drogi. Sprawcą takiej jedności jest właśnie Duch Święty - Ożywiciel, który jest Duchem Jednego Strumienia.

1. Zakładając to wszystko, co zawierały powyższe, ogólne kryteria, trzeba stwierdzić, że faktycznie o przynależności do Ruchu Światło - Życie decyduje włączenie się do małej wspólnoty Ruchu i uczestniczenie w jej regularnych spotkaniach modlitewnych ze Słowem Bożym oraz przyjęcie i realizowanie w jej ramach programu formacyjnego Ruchu, właściwego dla danego etapu i jego programu ewangelizacyjnego.

 2. Są trzy etapy procesu formacyjnego w Ruchu, a mianowicie:
- etap ewangelizacji i postewangelizacji (względnie prekatechumenatu);
- etap deuterokatechumenatu;
- etap diakonii,
Tym trzem etapom odpowiadają trzy typy wspólnot modlitewnych i formacyjnych w Ruchu: wspólnoty postewangelizacyjne, deuterokatechumenalne i diakonijne (z odpowiadającymi im programami formacyjnymi), które tworzą wspólnotę Ruchu w parafii.

 3. Każdy etap formacji wiąże się z osiągnięciem przez uczestnika duchowego celu właściwego dla danego etapu; którego realizacja weryfikowana jest we wspólnocie Program formacyjny wprowadza w wartości wyrażone w pojęciach Światło - Życie, Nowy Człowiek, Nowa Wspólnota, Nowa Kultura, (ORD), których syntezą w szczególności są Drogowskazy Nowego Człowieka.

 4. Po ukończeniu formacji deuterokatechumenalnej może nastąpić włączenie do wspólnoty Ruchu Światło - Życie, którą określamy jako wspólnotę diakonalną. Ta nazwa ma wyrazić założenie, że wszystkie wspólnoty Ruchu muszą spełniać jakąś służbę, czyli diakonię, czy to w ramach samego Ruchu, czy w ramach wspólnoty lokalnej - parafii. Nie ma w Ruchu miejscu na członkostwo pojęte biernie, pasywnie; być członkiem oznacza spełniać jakąś funkcję w ramach i na rzecz całego organizmu. Dlatego wszystkie postkatechumenalne wspólnoty Ruchu muszą mieć charakter wspólnot diakonijnych, zaangażowanych w dzieło ewangelizacji szeroko pojętej. Do podstawowych elementów posługi ewangelizacyjnej Ruchu należy udział w dziele Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Mogą powstawać wspólnoty specjalistyczne, podejmujące diakonię na rzecz określonego zadania w tamach wspólnoty Kościoła i jego ewangelizacji wobec świata. O przynależności do Ruchu na tym etapie decyduje (...) zaangażowanie się do konkretnej diakonii (...). Wspólnoty w powyższym sensie mogą i powinny powstawać wśród osób dorosłych, zwłaszcza związanych od dłuższego czasu z Ruchem.

 5. Przynależność do Ruchu poprzez uczestnictwo w życiu małej wspólnoty (wspólnota podstawowa) realizuje się jednak dopiero wtedy, gdy sama ta wspólnota jest włączona w "krążenie życia" całego Ruchu trwając w jedności z nim i czując się jego częścią, żywą komórką w ramach organizmu. Konkretnie będzie się to wyrażało w zaangażowanym uczestnictwie w dniach wspólnoty i w dniach jedności oraz w uznawaniu autorytetu "głowy" całego organizmu Ruchu przez Chętne poddawanie się w posłuszeństwie wychodzącym stamtąd dyspozycjom i inspiracjom. Podobnie bowiem jak członek pozostaje w organizmie przez to, że poddany jest całościowemu planowi, spełniając w jego ramach określoną funkcję według dyspozycji wychodzących z ośrodków centralnych i z "głowy", tak samo i do organizmu Ruchu należy tylko ten, kto jest gotów przyjąć ogólny plan zawarty w jego charyzmacie i realizować go według wskazań tych, których szczególny charyzmat polega na moderacji według wymagań jedności.

Przedstawione wyżej kryteria przynależności do Ruchu Światło - Życie są zaproszeniem do wysiłku wspólnego poszukiwania światła; mają sprzyjać procesowi wewnętrznego dojrzewania poszczególnych osób i wspólnot w Kościele. Ruch eklezjalny ma być przystanią zarówno dla gorliwych , jak i poszukujących. Kryteria przynależności mają pobudzić do większej służby. Dlatego należy przestrzec osoby o skłonnościach preferowania elementów dyscyplinarnych przed traktowaniem "Kryteriów " jako narzędzia do oskarżania i przeciwstawiania wartościującego. "Kryteria" należy przyjmować bardziej jako pomoc do samoweryfikacji, do rachunku sumienia, do modlitwy o uzdrowienie. i o pojednanie, do ożywienia autentyzmu wiary.

Krościenko -26. 08.1993