Śmierć Benedykta XVI (31.12.2022, g. 9:34)

Kategoria: Aktualności - dzieje się

Utworzono: sobota, 31, grudzień 2022 12:11

„Budować na Chrystusie i z Chrystusem
znaczy budować na fundamencie, któremu na imię miłość ukrzyżowana.
To budować z Kimś, kto znając nas lepiej niż my sami siebie, mówi do nas:
Jesteś drogi w moich oczach, nabrałeś wartości i ja cię miłuję.”
- Benedykt XVI, Kraków, 27 maj 2006 roku

Dziś, jak podał Watykan, zmarł papież senior Benedykt XVI [zob. Zmarł papież senior Benedykt XVI: (www.ekai.pl)]. Odszedł o godz. 9.34 do Pana w klasztorze „Mater ecclesiae” w Watykanie, gdzie mieszkał od czasu swojej niespodziewanej abdykacji w 2013 roku.

Wielki prorok, wielki świadek Jezusa. Podobno nie ma przypadków. Dlatego warto zauważyć kontekst dzisiejszego dnia. Nie tylko ostatni dzień roku kalendarzowego, ale również sobota w oktawie Bożego Narodzenia, dzień pomiędzy świętem Świętej Rodziny a uroczystością Bożej Rodzicielki. Jego ostatnie słowa przed śmiercią: "Jezu, kocham Ciebie". Benedykt XVI był człowiekiem wiary, nadziei i miłości. Dziękujemy za niego i modlimy się

Już kilka dni temu pp. Franciszek prosił o modlitwę za Benedykta, którego stan zdrowia się pogorszył. Odszedł pokornie, prawie niezauważony przez świat. Zgasł w ostatni dzień roku, jakby na znak dla świata. Kiedy świat szykuje się do zabawy liturgia dnia mówi nam [1J 2,18-21; Ps 96,1-2,11-12,1); J 1,14.12; J 1,1-18]: "Dzieci, jest już ostatnia godzina" (...) "macie namaszczenie od Świętego i wszyscy jesteście napełnieni wiedzą" (...) "Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami". Sztuczne ognie powitają nowy rok. Świat się weseli, kiedy uczniowie Pana odczuwają smutek. Tylko Pan ma moc ten smutek przemienić w radość. Ale dziś również czujemy wdzięczność wobec Boga, że podarował Benedykta XVI Kościołowi i światu.

Fragmenty z homilii Franciszka, wygłoszonej podczas pierwszych nieszporów w uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki, 31 grudnia 2022 r.

„Ze wzruszeniem wspominamy jego osobę, tak szlachetną, tak łagodną. I odczuwamy w sercach wielką wdzięczność: wdzięczność Bogu za podarowanie tego człowieka Kościołowi oraz światu; wdzięczność samemu Benedyktowi XVI za wszelkie dobro, jakiego dokonał, zwłaszcza za jego świadectwo wiary i modlitwy, szczególnie w ciągu ostatnich lat wycofanego życia. Tylko Pan zna wartość oraz siłę wstawiennictwa Papieża Seniora, jego ofiar złożonych na rzecz dobra Kościoła” (...) – mówił papież.

za: papiez.wiara.pl, podkreślenia moje.

1 stycznia 2023 r. Biuro Prasowe Stolicy Apostolskiej opublikowało duchowy testament zmarłego papieża Benedykta XVI.

Benedykt XVI w skrócie!
95 lat życia
71 lat kapłaństwa
45 lat posługi biskupiej i kardynalskiej
8 lat papieskiego pontyfikatu
3 encykliki, 4 adhortacje
10 konstytucji apostolskich
18 motu propria
44 kanonizacje i 289 beatyfikacji
Trylogia o Jezusie  "Jezus z Nazaretu" i "Duch liturgii"
Niezliczona ilość, homilii, przemówień, katechez
Myśliciel. Wielki teolog. Mistrz modlitwy!

“Umiłowani bracia i siostry. Po wielkim papieżu Janie Pawle II kardynałowie wybrali mnie – prostego, skromnego pracownika winnicy Pana. Pocieszam się faktem, że Pan potrafi się posługiwać niedoskonałymi narzędziami i działać przy ich pomocy, a przede wszystkim zawierzam się waszym modlitwom. W radości Pana zmartwychwstałego, ufni w Jego stałą pomoc, idziemy przed siebie. Pan nam pomoże, a Maryja, Jego Najświętsza Matka, stoi u naszego boku. Dziękuję” - powiedział przed tradycyjnym błogosławieństwem Urbi et Orbi w 2005 r.

Nie tak dawno sam Benedykt XVI napisał w liście:

"Wkrótce stanę przed ostatecznym sędzią mojego życia. Choć, patrząc wstecz na moje długie życie, mogę mieć wiele powodów do obaw i lęku, to jednak w duchu jestem radosny, ponieważ mocno wierzę, że Pan jest nie tylko sprawiedliwym sędzią, lecz także przyjacielem i bratem, który już sam cierpiał z powodu moich niedostatków i dlatego jako sędzia jest także moim obrońcą (Parakletem). W obliczu godziny sądu łaska bycia chrześcijaninem staje się dla mnie tak oczywista. Bycie chrześcijaninem daje mi poznanie, a nawet więcej: przyjaźń z Sędzią mojego życia – i pozwala mi przejść z ufnością przez mroczną bramę śmierci. W tym kontekście ciągle przypomina mi się to, co Jan mówi na początku Apokalipsy: widzi Syna Człowieczego w całej Jego wielkości i pada u Jego stóp jak martwy. Lecz On kładzie na nim swoją prawą rękę i mówi: „Przestań się lękać! To ja…” (por. Ap 1, 12-17)".

- Benedykt XVI: Watykan, 6 lutego 2022 r.

Warto wrócić do jego nauczania. Szczególnie ważne dla mnie umieściłem tutaj -> [pp. Benedykt XVI].

Zachęcam, aby wrócić do katechez na Rok Wiary:
[Katecheza 1: Powrót do Boga];
[Katecheza 2: Co dzisiaj znaczy wierzyć?];
[Katecheza 3: Miejsce wiary];
[Katecheza 4: Także i dziś możliwe jest otwarcie na Boga];
[Katecheza 5: Człowiek może poznać Boga];
[Katecheza 6: Wiara w Boga domaga się zaangażowania rozumu];
[Katecheza 7: Życia w wierze i miłości mówieniem o Bogu ];
[Katecheza 8: Bóg objawia swój „plan upodobania”];
[Katecheza 9: Wiara karmi się odkryciem Boga];
[Katecheza 10: Wiara Maryi podstawą nadziei chrześcijan];
[Katecheza 11: Wieść radości i nadziei];
[Katecheza 12: Wcielenie pozwoliło nam stać się dziećmi];
[Katecheza 13: Chrystus Pełnią Objawienia].

Polecam również: wywiady z kardynałem Josephem Ratzingerem.

W jego nauczaniu bardzo bardzo cenie adhortację "Verbum Domini" oraz encyklikę "Deus Caritas est" a w nich następujące  cytaty [->].

Na mojej stronie zebrałem kiedyś w pliki papieskie katechezy:

• Katechezy środowe Benedykta XVI o modlitwie: katechezy+benedykta16+o+modlitwie.pdf [968 KB]
• Katechezy środowe Benedykta XVI o wierze: benedyktxvi_katechezy_srodowe_o_wierze.pdf [628 KB]

Ojcze Święty! Bądź szczęśliwy w Bogu na wieki! Odpoczywaj w pokoju ... Jezu! Daj mu życie wieczne!

 Zobacz: -> /www, wiara.pl/ Żegnamy Benedykta XVI - teksty, analizy, zdjęcia

„Jeśli wszelka miłość pragnie wieczności - to Boża miłość nie tylko jej pragnie, ale ją sprawia i nią jest”. Tak, Boża Miłość czyni nas nieśmiertelnymi i gwarantuje nam nieśmiertelność! Wieczność nie jest więc sprawą naszego działania i absolutnie nie jest w naszej mocy. Ona jest wyłącznie darem Tego, który jest Nieśmiertelny i Wieczny. Człowiek może tylko ten dar przyjąć, albo - na własne nieszczęście - odrzucić ...".

- (Joseph Ratzinger-Benedykt XVI, Opera Omnia, t. 10, Zmartwychwstanie i życie wieczne. Studia o eschatologii i teologii nadziei,
przeł. J. Kobienia, red. K. Góźdź, M. Górecka, Lublin 2014, ss. 728).

Ważne cytaty:

"Uwierzyliśmy miłości Boga — tak chrześcijanin może wyrazić podstawową opcję swego życia. U początku bycia chrześcijaninem nie ma decyzji etycznej czy jakiejś wielkiej idei, jest natomiast spotkanie z wydarzeniem, z Osobą, która nadaje życiu nową perspektywę, a tym samym decydujące ukierunkowanie (...)".

pp. Benedykt XVI w: Encyklika "DEUS CARITAS EST" pkt. 1.

„Dlatego nasze czasy powinny być coraz bardziej czasami słuchania na nowo słowa Bożego oraz nowej ewangelizacji. (…) Niech Duch Święty obudzi w ludziach głód i pragnienie słowa Bożego oraz powoła gorliwych zwiastunów i świadków Ewangelii. (…) Niech również dzisiaj Duch Święty nie przestaje powoływać przekonanych i przekonujących słuchaczy i zwiastunów słowa Pańskiego”.

Adhortacja apostolska Benedykta XVI: „Verbum Domini”, p. 122. (2010r.)

„U progu trzeciego tysiąclecia (…) wielu chrześcijan potrzebuje, aby na nowo głoszono im z przekonaniem słowo Boże, by mogli konkretnie doświadczyć mocy Ewangelii. Tylu jest braci „ochrzczonych, ale niewystarczająco zewangelizowanych”. (…) O potrzebie nowej ewangelizacji, tak bardzo odczuwanej przez mojego czcigodnego poprzednika, o skuteczności słowa Bożego należy mówić na nowo bez lęku, z przekonaniem. Kościół, pewny wierności swego Pana, niezmordowanie głosi dobrą nowinę Ewangelii i zachęca wszystkich chrześcijan do ponownego odkrycia, jak fascynujące jest naśladowanie Chrystusa”.

Adhortacja apostolska Benedykta XVI: „Verbum Domini”, p. 96. (2010r.)

 MSZA ŚWIĘTA W DNIU POGRZEBU PAPIEŻA SENIORA BENEDYKTA XVI

HOMILIA OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA
Plac św. Piotra, Czwartek, 5 stycznia 2023 r.

„Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23, 46). To ostatnie słowa, jakie Pan wypowiedział na krzyżu; Jego ostatnie tchnienie – można by powiedzieć – zdolne potwierdzić to, co charakteryzowało całe Jego życie: nieustanne powierzanie się w ręce Jego Ojca. Ręce przebaczenia i współczucia, uzdrowienia i miłosierdzia, ręce namaszczenia i błogosławieństwa, które skłoniły Go, by oddał się również w ręce swoich braci. Pan, otwarty na historie, które napotkał podczas drogi, pozwolił się wygładzić przez wolę Bożą, biorąc na swoje barki wszystkie konsekwencje i trudności Ewangelii, aż zobaczył swoje ręce przebite z miłości: „zobacz moje ręce”, powiedział do Tomasza (J 20, 27), i mówi to do każdego z nas. Zranione ręce, które wychodzą na spotkanie i nie przestają się ofiarowywać, abyśmy poznali miłość, jaką Bóg ma ku nam (por. 1 J 4, 16) (1).

„Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” – to zaproszenie i program życia, który inspiruje i chce kształtować jak garncarz (por. Iz 29, 16) serce pasterza, aż do wzbudzenia w nim tych samych uczuć, jakie żywił Jezus Chrystus (por. Flp 2, 5). Wdzięczne oddanie się na służbę Panu i Jego Ludowi, które rodzi się z przyjęcia całkowicie darmowego daru: „Należysz do Mnie (...) należysz do nich” – szepce Pan; „Jesteś w moich dłoniach i właśnie dzięki temu znajdujesz się w rozległej przestrzeni mojej miłości. Pozostań w moich rękach i oddaj Mi twoje”(2). Jest to wyrozumiałość Boga i Jego bliskość zdolna do oddania się w kruche ręce uczniów, aby nakarmić swój lud i powiedzieć wraz z Nim: bierzcie i jedzcie, bierzcie i pijcie, to jest moje ciało, które za was będzie wydane (por. Łk 22, 19).

Modlitewne poświęcenie się, które kształtuje się i doskonali w milczeniu wśród rozdroży i sprzeczności, z którymi musi się zmierzyć pasterz (por. 1 P 1, 6-7) oraz ufne zaproszenie do prowadzenia trzody (por. J 21, 17). Podobnie jak Mistrz, dźwiga na swoich barkach trudy wstawiennictwa i wyniszczenie namaszczenia za swój lud, zwłaszcza tam, gdzie dobroć musi walczyć i bracia widzą, że ich godność jest zagrożona (por. Hbr 5, 7-9). W tym spotkaniu wstawienniczym, Pan rodzi łagodność zdolną do zrozumienia, przyjęcia, ożywienia nadziei i stawania ponad nieporozumieniami, które to może wywołać. Niewidzialna i nieuchwytna ufność, która rodzi się ze świadomości, w czyich rękach pokłada się zaufanie (por. 2 Tm 1, 12). Modlitewna i adoracyjna ufność, zdolna do odczytywania działań pasterza i dostosowywania jego serca i decyzji do czasów Bożych (por. J 21, 18): „Paść znaczy kochać, a kochać znaczy być gotowym także na cierpienie. Kochać znaczy: dawać owcom prawdziwe dobro, pokarm prawdy Bożej, słowa Bożego, pokarm obecności Boga” (3).

Poświęcenie się wspierane przez pociechę Ducha Świętego, która zawsze poprzedza go w misji: w żarliwym dążeniu do przekazywania piękna i radości Ewangelii (por. Adhort. apost. Gaudete et exsultate, 57), w owocnym świadectwie tych, którzy jak Maryja trwają na wiele sposobów u stóp krzyża, w tym bolesnym, ale niezachwianym pokoju, który ani nie napada, ani nie podporządkowuje; oraz w nieustępliwej, ale cierpliwej nadziei, że Pan spełni swoją obietnicę, jak obiecał naszym ojcom i swoim potomkom na wieki (por. Łk 1, 54-55).

My również, mocno przywiązani do ostatnich słów Pana i do świadectwa, które naznaczyło jego życie, chcemy jako wspólnota kościelna pójść jego śladami i powierzyć naszego brata w ręce Ojca: niech te ręce miłosierdzia znajdą jego lampę zapaloną olejem Ewangelii, którą rozkrzewiał i której był świadkiem podczas swego życia (por. Mt 25, 6-7).

Św. Grzegorz Wielki, pod koniec Reguły pasterskiej, zapraszał i napominał przyjaciela do ofiarowania mu tego duchowego towarzyszenia: „Proszę cię, byś mnie wśród niebezpieczeństw tego życia podtrzymywał deską twej modlitwy, aby podniosła mnie ręka twej zasługi, ponieważ mój własny ciężar mnie pogrąża” (40). Jest to świadomość Pasterza, że nie może udźwignąć sam tego, czego w rzeczywistości nigdy nie mógłby udźwignąć sam i dlatego umie powierzyć siebie na modlitwie i w trosce o powierzony mu lud (4). To właśnie wierny Lud Boży, który zgromadzony, towarzyszy i powierza życie tego, który był jego pasterzem. Jak kobiety z Ewangelii przy grobie, jesteśmy tutaj z wonnościami wdzięczności i namaszczeniem nadziei, aby jeszcze raz okazać mu miłość, która nie ginie; chcemy to uczynić z tym samym namaszczeniem, mądrością, łagodnością i oddaniem, jakimi potrafił obdarowywać przez lata. Chcemy wspólnie powiedzieć: „Ojcze, w Twoje ręce powierzamy jego ducha”.

Benedykcie, wierny przyjacielu Oblubieńca, niech twoja radość będzie doskonała, gdy będziesz słyszał ostatecznie i na zawsze Jego gł

Przypisy.

1. Por. BENEDYKT XVI, Enc. Deus caritas est, 1.
2. Por. TENŻE, Homilia podczas Mszy św. Krzyżma w Wielki Czwartek (13.04.2006): LꞌOsservatore Romano, wyd. polskie, n. 5 (283)/2006, s. 11.
3. TENŻE, Homilia podczas Mszy św. inauguracji pontyfikatu (24 kwietnia 2005): LꞌOsservatore Romano, wyd. polskie, n. 6 (274)/2005, s. 11.
4. Por. tamże.