Kościół seminaryjny (foto 2005)

Kategoria: Tomkowe medytacje

Utworzono: czwartek, 31, styczeń 2013 09:29

pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
i św. Józefa Oblubieńca w Warszawie. 

Kościół ten zbudowano w latach 1661 - 1681 jako drugą budowlę, wniesioną na miejscu drewnianego kościoła i klasztoru zniszczonego przez pożary i "potop szwedzki". Autorem projektu tej barokowej świątyni jest Józef Szymon Bellotti. Obok kościoła wybudowano klasztor karmelicki z fundacji kardynała Michała Radziejowskiego. W roku 1701 dokonano konsekracji kościoła. Na tę uroczystość gotowy już był ołtarz główny, ołtarze w transepcie i ambona. Autorem tych dzieł był architekt królewski Tylman z Gameren. Wiek XVIII, to okres świetności tej karmelickiej świątyni. Powstały liczne bractwa opiekujące się poszczególnymi ołtarzami. W tej świątyni odbywały się słynne dysputy teologiczne. W 1782 roku ukończono budowę nowej fasady z piaskowca, ufundowanej przez Michała i Karola Radziwiłłów, a zaprojektowanej przez Efraima Schrögera.

Zakon Karmelitów istniał tu do 1864 roku. Po ukazie carskim, likwidującym wszystkie zakony na terenie zaboru rosyjskiego, świątynia i klasztor nie przestały służyć Kościołowi. Tutaj początkowo umieszczono Akademię Duchowną, a od 1867 roku ma tu swoją siedzibę Metropolitalne Seminarium Duchowne św. Jana Chrzciciela. Tutaj przygotowywało się do pracy wielu wybitnych kapłanów, którzy służyli Kościołowi i Ojczyźnie w różnych chwilach jej dziejów. Podczas II Wojny Światowej i Powstania Warszawskiego kościół ocalał. Po wojnie kościół pełnił funkcję prokatedry. Tu z przechowywano w ołtarzu głównym figurę Chrystusa Ukrzyżowanego ze zrujnowanej Archikatedry warszawskiej. Tu właśnie odbył się ingres na stolicę arcybiskupów warszawskich księdza prymasa Augusta kardynała Hlonda i Prymasa Tysiąclecia Stefana kardynała Wyszyńskiego. Stąd też odprowadzono na miejsce wiecznego spoczynku tych wielkich synów Kościoła.

Jest to jedyna kamienna fasada kościoła w Warszawie w stylu wczesnego klasycyzmu, z charakterystycznym zwieńczeniem przedstawiającym okrąg świata opasanego przez węża, a na nim kielich z Hostią. Jest to według zamysłu autora symbol wiary. Po obu stronach szczytu widnieją kamienne alegorie nadziei i miłości; poniżej zaś rzeźby proroka Eliasza i św. Teresy Wielkiej. W latach 1994-96 przeprowadzono gruntowną renowację fasady. W roku 2000 zawieszono w dwóch dzwonnicach nowe dzwony. 19 grudnia 2002 fasada została uroczyście podświetlona. Projekt został zrealizowany przy dużym udziale Prezydenta RP, Aleksandra Kwaśniewskiego.

Na dwóch wieżyczkach fasady kościoła w 2000 roku, z inicjatywy ks. prałata Wiesława Kądzieli, zawisły trzy dzwony z firmy p. Zbigniewa Felczyńskiego z Taciszowa k. Gliwic. W lewej wieżyczce, obok już istniejącej sygnaturki, zawieszona dwa dzwony. Pierwszy nosi miano: "Omni Die dic Mariae" i jest dedykowany Matce Bożej, głównej patronce kościoła. Ma on na czaszy umieszczone podobizny dwóch wizerunków maryjnych czczonych w kościele seminaryjnym: MB Różańcowej (Zwycięskiej) i MB Dobrej Śmierci. Drugi dzwon o nazwie "Ite ad Joseph" (idźcie do Józefa) dedykowany jest św. Józefowi, drugiemu patronowi świątyni. Umieszczono na nim podobiznę obrazu św. Józefa z głównego ołtarza. Natomiast w prawej wieżyczce, od strony pałacu Prezydenckiego, zawieszono największy, warzący 350 kg, trzeci dzwon. Napisano na nim: "Vox in deserto" (głos na pustyni). Jest on dedykowany św. Janowi Chrzcicielowi, patronowi naszego seminarium duchownego. Dzwony są zestrojone z istniejącą już dawniej sygnaturką w akord h-moll.

Ołtarz główny - Projektu Tylmana z Gameren, dwuplanowy, perspektywiczny został ukończony w 1701 roku.     Ołtarz Matki Bożej Różańcowej (Zwycięskiej) - znajdujący się po prawej stronie tuż u wejścia do prezbiterium, barokowy, przebudowany w poł. XIX wieku. W centralnym polu przykryta metalową sukienką ikona Matki Bożej z szesnastego stulecia, zwana "Madonną Sobieskiego", prawdopodobnie zdobyta przez Sobieskiego pod Smoleńskiem, ale możliwe, że jest to dar papieża Inocentego XI.      Ołtarz z obrazem ekstazy św. Teresy Wielkiej, owalnym obrazem św. Alberta, patriarchy jerozolimskiego, figurami św. Anny i św. Joachima i aniołów. Znajduje się on na początku prawej nawy bocznej, tuż przy wyjściu z zakrystii. Na ołtarzu od roku 1990 ustawiono na XVIII-to wiecznym tronie figurę Dzieciątka Jezus, która ubierana jest w szaty koloru liturgicznego.

Anioł Zmartwychwstania - Stojąca w prawej części nawy głównej rzeźba z marmuru karraryjskiego autorstwa Oskara Sosnowskiego sprowadzona z Rzymu w roku 1858.       Ołtarz św. Wincentego Ferreriusza - Był to ołtarz cechu rzemiosł budowlanych, powstały w pierwszej poł. XIX wieku, z antepedium wykonanym z marmuru dębnickiego. W polu środkowym znajduje się obraz św. Wincentego, patrona cechu rzemiosł budowlanych, a na zasłonie XIX wieczny obraz św. Stanisława biskupa. Na ołtarzu procesyjny feretron z portretami Jana i Marysieńki Sobieskich.       Ołtarz św. Barbary i św. Tekli  - Tu znajduje się obraz św. Barbary, patronki flisaków warszawskich, pochodzący z XVII wieku, początkowo był on w nieistniejącym już kościele Bernardynów na Pradze. Zasłania go XIX-to wieczny obraz św. Tekli z atrybutami jej męczeństwa. Po bokach rzeźby św. Wojciecha i św. Jana Nepomucena (XVIII w.)

Ołtarz św. Jana od Krzyża z okrągłym obrazem tego świętego autorstwa Franciszka Smuglewicza. Niżej płaskorzeźba w wyobrażeniem dwóch aniołów z narzędziami pokutnymi, symbolizującymi umartwienia, a związana ze do św. Janem.       Ołtarz św. Michała Archanioła - Znajduje się obraz św. Michała pochodzący z szesnastego stulecia. Św. Michał z mieczem w dłoni miażdży głowę szatana. Na mim również znajdują się jego fundatorzy, warszawska rodzina Długoszów. Na zasłonie obraz Anioła Stróża, malowany pod koniec XVIII wieku przez znanego już nam Franciszka Smuglewicza.      Ambona prawdopodobnie została zaprojektowana przez Tylmana z Gameren pod koniec XVII stulecia. Ozdobiona jest rzeźbami symbolizującymi cztery kontynenty (brak Europy), oraz rzeźbami głosicieli Ewangelii w habitach karmelitańskich i statuą św. Teresy Wielkiej w zwieńczeniu. Na przeciw ambony znajduje się krucyfiks, dla podkreślenia, że kapłan mówiąc kazanie pamiętał, że nie głosi siebie ale "głosi Chrystusa ukrzyżowanego".

Ołtarz Imienia Jezusa - barokowy, przerobiony w połowie XIX wieku. W mensie ołtarza grupa rzeźbiarska "Zaślubin NMPanny ze św. Józefem", pochodząca z warsztatu Jerzego Plerscha. Po bokach figury św. Anny i św. Joachima tego samego autora. Nad rzeźbami obraz Imienia Jezusa autorstwa Rafała Hadziewicza. W zwieńczeniu owalny obraz NMP Niepokalanie Poczętej pędzla Szymona Czechowicza (XVIIIw.).     Kaplica Grobu Pańskiego - Została urządzona na początku lat 60-tych XIX wieku w miejscu dawnej zakrystii przez architekta Henryka Marconiego. Rzeźbę Chrystusa w grobie wykonał w marmurze karraryjskim Oskar Sosnowski (ten sam który jest autorem "anioła zmartwychwstania"). W ołtarzu znajduje się XVII-to wieczny obraz Chrystusa Ubiczowanego zaś na ścianach freski Karola Marconiego.

 Stan na 2005 r. - informacje przepisane z ulotki.

Obecnie (2015) w kościele dokonano szeregu remontów.

http://www.wmsd.waw.pl/