Ks. Sławomir Ropiak - Charyzmat Ruchu Światło-Życie.

Kategoria: Czytelnia oazowa

Utworzono: piątek, 27, marzec 2015 13:27

Ks. Sławomir Ropiak

“Charyzmat Ruchu Światło - Życie”
referat na Pierwszej Archidiecezjalnej Kongregacji Odpowiedzialnych w Poznaniu 18.10.1997 

W Sztokholmie w 1985 r. Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki powiedział:

“Kiedy podejmowano pierwsze próby pracy nowymi metodami, które doprowadziły do powstania ruchu oazowego, chodziło o wypełnienie pewnej luki w pracy duszpasterskiej. Były to lata 50, kiedy system komunistyczny w Polsce okroił Kościół z różnych form pracy, które normalnie należą do jego form działania... jako wikary, zacząłem szukać takich sposobów pracy, które by szły w głąb i które by rzeczywiście formowały ludzi. Jedyną taką możliwość stwarzało wtedy duszpasterstwo ministrantów: służby liturgicznej. To nie było zakazane. Poczynając więc od ministrantów, rozszerzyłem dalej te grupy, by podjąć się wychowania pewnych grup elitarnych. Kościół musi mieć zawsze takie grupy, elitarne, specjalnie przygotowane, gdyż bez nich duszpasterstwo staje się masówką”.

Dziś, kiedy otwarcie się na struktury Europy Zachodniej obok korzyści materialnych przynosi również wiele nowych zagrożeń jakże aktualne są słowa: “Kościół musi mieć zawsze... grupy elitarne, specjalnie przygotowane”.

Tylko chrześcijanie świadomi swojej tożsamości, ci którzy wiedzą kim są, potrafią przeciwstawić się laicyzacji i być światłem tego świata.

Ks. Franciszek Blachnicki profesor Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego z wieloma uczestnikami rekolekcji wypracował przeżyciową metodę ewangelizacji i formacji chrześcijańskiej obejmującą dzieci, młodzież i dorosłych.

Sługa Boży otwarty na inspiracje Ducha Świętego wprowadzał w chrześcijańskie życie oazowiczów realizując odnowę Kościoła w myśl Soboru Watykańskiego II. 

Stał się ojcem "Ruchu Światło-Życie”. Dziś jest dla nas orędownikiem przed Bogiem i jednocześnie przykładem chrześcijanina o posoborowej duchowości. Cenną lekturą jest jego pamiętnik “Spojrzenia w świetle łaski”. W naszym kraju zauważamy u katolików wciąż pogłębiający się rozdźwięk między zewnętrzną deklaracją przynależności do Kościoła, a niechrześcijańskim sposobem życia. Ruch Światło-Życie wychodzi z propozycją przełamania tego niekorzystnego procesu.

Celem Ruchu jest formowanie dojrzałych chrześcijan

Ks. F. Blachnicki: “Ruch Światło-Życie jest po prostu ideą konsekwentnego chrześcijaństwa Chrześcijaństwo bowiem to nie znajomość pewnej doktryny, to nie indoktrynizacja. To chrześcijaństwo, to światło, które rzeczywiście przechodzi przez intelekt, także przez sumienie człowieka, przez wiarę, ale to światło, które musi stawać się życiem, a więc nie światło i życie, ale światło, które równa się życie. Nie może tu być jakiejś schizofrenii, która często grozi chrześcijanom, zwłaszcza katolikom: co innego wiedza, pojęcia, dogmaty, co innego zaś życie. Tymczasem religia to jest życie. Nie chodzi tu tylko o życie emocjonalne, lecz o harmonię wszystkich elementów. Tymczasem nam grozi często jednostronność - albo intelektualna albo emocjonalna. Nie podchodzimy do spraw religii harmonijnie łącząc wszystkie elementy”.

Jednym ze źródeł postępującej laicyzacji jest indywidualizm religijny. Tymczasem Sobór Watykański II ukazuje Kościół jako Wspólnotę.

Dlatego Ruch formuje dojrzałych chrześcijan poprzez budowanie wspólnoty (communio) Kościoła, by w ten sposób przełamać anonimowość wierzących. Pierwszym koniecznym etapem budowania Żywego Kościoła jest ewangelizacja. Osobiste przeżycie kerygmatu.

Osobiste przyjęcie Jezusa jako Pana i Zbawiciela. Zbyt powierzchowne przejście przez etap ewangelizacji grozi intelektualizmem w dalszej formacji. Symptomem tego jest mały entuzjazm ewangelizacyjny poszczególnych osób czy nawet całych wspólnot parafialnych.

Pojawia się pewien dualizm wiedzy i życia. Zewnętrzny formalizm, pewna ilość nawyków oazowych, realizowanie konspektów co do litery, a nie co do ducha. Zaś codzienne życie określane jest przez inne wartości Co innego decyduje o zwykłych codziennych radościach i smutkach.

Wartości religijne mają na to znikomy wpływ. Ojciec Święty Jan Paweł II na różny sposób woła o nową ewangelizację. Ruch Światło-Życie ma wypracowany program ewangelizacji według planu Ad Christum Redemptorem (krótko określany planem ACR). 

W tym miejscu trzeba się nam zatrzymać i odpowiedzieć, na ile ten plan ewangelizacji w parafiach jest znany zarówno uczestnikom jak i księżom prowadzącym grupy formacyjne. I na ile został przeprowadzony w archidiecezji. Istniejącemu systemowi duszpasterstwa trydenckiego - akcyjnego Ruch Światło-Życie proponuje formowanie dojrzałych chrześcijan poprzez ewangelizację i formację, odnowę liturgii, budowanie braterskich wspólnot oraz tworzenie dzieł mających na celu przemianę świata w duchu Ewangelii.

Kolejnym bardzo nasilającym się zjawiskiem jest powstawanie różnych grup na bazie nurtu New Age, powstawanie sekt. Dobre, dojrzałe wspólnoty ewangelizacyjne są najlepszą formą profilaktyki i są naturalną alternatywą dla poszukujących autentycznego życia religijnego, dla wahających się, czy przyjąć chrześcijaństwo

Również we wspólnocie dojrzewa świadomość liturgiczna, znajduje to ukoronowanie w celebracji Eucharystii zgodnie z zasadą wielości posług, rodzi się współodpowiedzialność za Kościół, a więc Nowa Wspólnota.

Ruch Światło-Życie obejmuje ludzi różnego wieku i powołania: dzieci, młodzież, osoby dorosłe różnych stanów: małżeństwa, osoby samotne, kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów itd. Na ostatniej Nadzwyczajnej Kongregacji zatwierdzając dokument "Ruch Światło-Życie - Podstawowa charakterystyka" uchwalono, że małżeństwa należące do Ruchu zasadniczo tworzą w jego ramach kręgi Domowego Kościoła. Stwierdzenie, że zasadniczo tworzą kręgi Domowego Kościoła oznacza, że małżonkowie mogą uczestniczyć w Ruchu Światło-Życie a nie uczestniczyć w kręgach Domowego Kościoła.

W intencji odpowiedzialnych nie było podważenie formacji DK lecz nie ograniczanie się tylko do niej. Duch Święty ożywiający i wciąż inspirujący Ruch może obdarowywać członków Ruchu nowymi darami i potrzeba abyśmy byli otwarci na wypracowywanie nowych form wypływających z olbrzymiego bogactwa duchowego Ruchu Światło-Życie. Pojawił się trudny problem jedności wewnątrz Ruchu.

Przy szczerym i otwartym słuchaniu siebie i metodzie dzielenia się życiem unikniemy nieporozumień i pewnej nieufności wypływającej z oskarżeń o sprzeniewierzanie się charyzmatowi Kościoła Domowego. Życie wskazuje, że bywają takie sytuacje kiedy trzeba formację małżonków rozpocząć w osobnych grupach. Trzeba pomóc im przejść pewien proces wewnętrznego uzdrowienia, aby byli zdolni do dialogu małżeńskiego.

Nie chodzi więc o zmiany dla zmiany, nie ma mowy o lekceważeniu Kościoła Domowego, nie chodzi o poszukiwania nowości, itp. Chodzi o to, byśmy kierując się żywą wiarą wciąż wsłuchiwali się w to, co mówi Duch do Kościołów i byli Mu posłuszni. 

Zadanie na dziś w tej materii ?

Uczciwa modlitwa do Ducha Świętego o dar jedności.  

I tu dochodzimy do pewnej bardzo ważnej zasady, która leży u podstaw Ruchu Światło-Życie. Najpełniej wyraża ją znak oazowy: greckie słowa (światło) i (życie), wpisane w znak krzyża i formuła “Światło-Życie”, oznaczająca jedność światła danego od Boga i życia, czyli postępowania. Sprawcą tej jedności jest Duch Święty.

Co jest światłem dla oazowicza?

Otóż: światłem jest: rozum, sumienie, słowo Boże, przykład samego Chrystusa Pana i nauczanie Kościoła.

Ruch odczytuje znaki czasu i wsłuchuje się w głos Stolicy Apostolskiej, podejmuje jej aktualne zachęty oraz wypracowuje na ich podstawie konkretne programy działania. Postępowanie według światła jest metodą pedagogiczną, wyznacza program wychowawczy. A więc ważna jest jedność między tym co poznajemy i przyjmujemy jako prawdę - a wprowadzaniem tego w życie. Możemy powiedzieć, że ta jedność między deklaracją a życiem nie przychodzi łatwo. Wymaga krzyża, zaparcia się samego siebie.

Jakie zadania dziś stają przed Ruchem Światło -Życie? 

Na pewno jeszcze bardziej aktywne przygotowanie się na Jubileusz 2000 przyjścia Chrystusa i odpowiedź życiem na “Tertio milenio Adveniente”. “Od chwili Adhortacji “Ewangelii nuntiandi” i Encykliki “Redemtorem hominis” współpraca z chrześcijanami, z którymi nie mamy pełnej jedności jest wprost nakazana... W dziele ewangelizacji musimy dawać wspólne świadectwo, bo inaczej nasze świadectwo wobec niewierzących, wobec pogan jest niewiarygodne.” V KKO’80

Podjęcie nieustannie ponawianych wezwań Jana Pawła II o zjednoczenie wszystkich chrześcijan: Ut unum sint czy Orientale lumen. Stawiają nam pytanie o naszą świadomość skandalu podziału i o nasz praktyczny ekumenizm.

Wciąż aktualne jest otwarcie na dary Ducha Świętego na Odnowę w Duchu Świętym.

“Ruch Światło-Życie powinna ... cechować zasadnicza otwartość na obfitość darów Ducha Świętego. Nie możemy też Duchowi Świętemu stawiać w słabości naszej wiary żadnych granic, określających, jakich darów może i powinien On udzielać. Jeżeli więc spotykamy się z autentycznym Jego działaniem i darami, powinniśmy je przyjmować z radością i dziękczynieniem. Możemy także pragnąć tych darów i prosić o nie, w myśl zachęty św. Pawła: “troszczcie się o dary duchowe, szczególnie zaś o dar proroctwa” (1 Kor 14, 1b)”. II KKO’77

Duchowość uczestników Ruchu Światło-Życie wyraża

się w ciągłym pogłębianiu osobistej relacji

do Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela.

Jest to relacja miłości - całkowitego oddania się Jemu w wierze i posłuszeństwie na wzór Niepokalanej. Mocy do takiego osobowego oddania się udziela Duch Święty. On także jednoczy we wspólnocie żywego Kościoła, w którym każdy człowiek znajduje środowisko swojego wewnętrznego rozwoju oraz przyczynia się do wzrostu Kościoła zgodnie ze swoim powołaniem. Osobisty związek z Jezusem nawiązuje się i pogłębia przez stały kontakt ze słowem Bożym, które staje się słowem życia dzięki codziennej modlitwie indywidualnej i wspólnej.

Źródłem pełni życia chrześcijańskiego, a zarazem jego szczytem, jest liturgia, zwłaszcza eucharystyczna, pielęgnowana przez uczestników Ruchu w odnowionym posoborowym kształcie.

Odnowa liturgiczna nadal wymaga pogłębiania. Na dziś wciąż aktualne zadanie dla diakonii liturgicznej, która by wciąż ożywiała, kształtowała ten rys duchowości, np.: podjęcie i kontynuowanie owoców Kongresu Eucharystycznego we Wrocławiu, przeżywanie Eucharystii jako źródła naszej wolności, wewnętrznego i fizycznego uzdrowienia, pielęgnowanie ewangelizacyjnego charakteru Liturgii.

Uczestnicy Ruchu dają świadectwo Jezusowi Chrystusowi słowem i życiem.

Szczególną formą świadectwa jest Nowa Kultura, polegająca na uwalnianiu człowieka od wszystkiego, co poniża jego godność, oraz na rozwijaniu wartości osoby i wspólnoty we wszystkich dziedzinach życia. Nowa Kultura realizuje się także przez podjęcie Krucjaty Wyzwolenia Człowieka. Alkoholizm i coraz szersze zjawisko alkoholizmu, rozpowszechnianie się narkomanii nadal są poważnym wyzwaniem. Krucjata wyzwolenia człowieka jest wciąż aktualna i potrzebuje jeszcze dynamiczniejszej odpowiedzi członków Ruchu. Kolejne zadania to walka z cywilizacją śmierci i wprowadzanie w życie “Ewangelium Vitae”, to pozytywne zaangażowanie się w edukację pro rodzinną.

Żywy Kościół tworzy Nową Kulturę czyniąc ją na nowo chrześcijańską.

Tylko Kościół jako wspólnota ma siłę przebicia i tworzenia nowej kultury. Pojedynczy chrześcijanin najczęściej jest zagłuszony przez zeświedczałą większość. Trzeba przyznać, że Ruch Światło-Życie w tworzeniu nowej kultury ma już sporo radosnych owoców, np. w dziedzinie piosenki religijnej. Jednocześnie przed nami szerokie pole zewangelizowania środowisk artystycznych, teatru, filmu, rozrywki, pracowników środków masowego przekazu.

Szczytem życia osobowego jest zdolność do złożenia daru z siebie 
w akcie pięknej miłości - agape,
której przykład dał Chrystus Sługa.

Uczestnicy Ruchu Światło-Życie chcą wdrażać się w tę postawę posiadania siebie w dawaniu siebie przez stałą przemianę życia (metanoię) oraz przez podejmowanie bezinteresownej służby (diakonii), zgodnie z otrzymanymi darami.  Powyższe zasady i praktyki życia duchowego są zawarte w "Drogowskazach Nowego Człowieka". Małżonkowie żyjąc treścią "Drogowskazów", realizują je w "Zobowiązaniach Domowego Kościoła".

Cel Ruchu Światło-Życie jest osiągany przez realizację
programu formacyjnego.

Każdy uczestnik Ruchu po ewangelizacji, prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela, uczestniczy w formacji w grupie uczniów Jezusa (deuterokatechumenat) i dalej we wspólnocie diakonijnej, podejmując konkretną służbę (diakonię) w Kościele i w świecie.

Ewangelizacja - katechumenat - diakonia to trzy etapy drogi formacyjnej Ruchu na wszystkich poziomach formacji.

Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego Ruchu Światło-Życie to: metoda "światło-życie" - przenikająca wszystkie elementy programu formacyjnego, oaza rekolekcyjna i mała grupa formacyjna.

Oaza rekolekcyjna jest formą intensywnego doświadczenia życia Kościoła: we wspólnocie, w liturgii, na spotkaniu ze Słowem Bożym, w miłości braterskiej. Piętnastodniowe (zamknięte i przeżyciowe) rekolekcje wszystkich stopni dla dzieci, młodzieży, dorosłych i rodzin mają program oparty na tajemnicach różańca i układzie roku liturgicznego.

Następną charakterystyczną cechą Ruchu jest mała grupa, która jest środowiskiem podstawowym dla rozwoju i utrzymania wiary. Dzięki temu, że jest obecna zarówno w formacji w ciągu roku, jak i w oazie rekolekcyjnej, zapewnia ciągłość procesu wychowawczego. Realizuje program formacyjny na spotkaniach cotygodniowych, a w kręgach rodzin - comiesięcznych.

Struktura Ruchu jest zgodna ze strukturą Kościoła.

Małe grupy, do których należą uczestnicy Ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Zawracam uwagę na słowo zasadniczo, gdyż już na gruncie Ruchu Światło-Życie powstało wiele wspólnot poza parafialnych. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łączność spotykając się na Dniach Wspólnoty. I tu też chciałbym podkreślić ważność tych dni wspólnoty.

Ciągła troska o jedność jest najlepszym świadectwem

na otwartość Ducha Świętego,

który jest Duchem jedności i pokoju.

Ciągła gotowość do wzajemnego obdarowywania się świadectwem wiary jest też źródłem dynamiki poszczególnych wspólnot, chroni je przed duchem sekciarstwa, zamknięcia, skostnienia. Odpowiedzialność za całość Ruchu sprawuje Moderator Ruchu Światło-Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy moderator pełni swą posługę wraz z zespołem diakonii. Diakonię moderacji mogą pełnić zarówno osoby świeckie, jak i duchowne. Kapłani w Ruchu spełniają rolę moderatorów, a nie należący do niego - opiekunów. Spoczywa na nich odpowiedzialność za duchową formację uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot. Małe grupy, do których należą uczestnicy Ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Zawracam uwagę na słowo zasadniczo, gdyż już na gruncie Ruchu Światło-Życie powstało wiele wspólnot poza parafialnych.

Na koniec charakterystyki Ruchu Światło-Życie jeszcze bardzo ważny charyzmat. Ruch oazowy jest ruchem Maryjnym, jest praktyczną odpowiedzią na VIII rozdział Konstytucji Dogmatycznej o Kościele Soboru Watykańskiego II. Kształtuje prawidłową, maryjną pobożność, gdzie oazowicz czci Niepokalaną Matkę Kościoła poprzez całkowitej jej oddanie i naśladowanie jej. Prawdziwe nabożeństwo do Matki Bożej należy do istoty Ruchu Światło-Życie. Akt zawierzenia Niepokalanej Ruch uznaje za swój akt konstytutywny. Maryjny charyzmat Ruchu, jego głębokie analogie do przesłania z Fatimy, rodzi nowe pytania na dziś o aktualne znaki: Medziugorje czy radio Maryja.

W powyższej charakterystyce tylko w ogólnym zarysie zostały zasygnalizowane najważniejsze cechy Ruchu Światło-Życie. Niech będzie to dla nas zachętą do dziękczynienia Bogu za dar Ruchu Światło-Życie i dalszego, systematycznego czerpania z tego źródła, w którym Duch Święty wciąż udziela swych darów.